Zes dagen oud nog maar is het nieuwe jaar;
een pas geboren baby, nog nat achter de oren.
Wat het ons gaat brengen is bepaald niet zonneklaar;
wordt het ellende of gaan wij successen scoren?
Nog wat onwennig staren wij doelloos voor ons uit,
als op een grauwe maandag die maar niet voorbij wil gaan.
Na al het voorbije kerst- en nieuwjaarsgeweld,
zijn er weer de vele taken die op ons te wachten staan.

Voordat wij manmoedig aan dit nieuwe jaar beginnen,
gaan ik Thomasvaer en mijn Pieternel, het oude met u evalueren.
Slechts die zaken komen hierbij aan bod,
waarvan wij denken dat ze u zullen interesseren.
En mocht dat niet zo zijn, kan u het u echt niets schelen,
wees gerust, over een klein kwartier zijn wij uitgepraat.
Smeer ondertussen dan maar met bier of Beerenburg uw kelen,
waarna de avond naar uw smaak misschien weer verder gaat.

Na een jaar met Trump is de wereld nog niet vergaan,
al slaat hij botte taal uit doorspekt met veel venijn.
Zo maakt hij constant ruzie met een enge Noord Koreaan,
waaraan je niet moet denken dat die je geliefde leider zou zijn.
Kim Jong-un heet deze vadsige potentaat,
die net als Trump naar een geestelijk gestoorde kapper gaat.
Doet Trump tenminste nog zijn best een president voor iedereen te zijn,
dat is bij Kim Jong-un slechts uiterlijke schijn.
Gewetenloos laat hij het Koreaanse volk creperen,
terwijl hij zelf in grote weelde leeft.
Het meest basale moeten velen daar ontberen,
waar de geliefde leider echter niets om geeft.
Toch moet men hem constant dank betuigen,
voor al het goeds dat hij voor hen doet.
En waag het niet voor hem niet als een knipmes te buigen,
omdat je dat met een enkeltje strafkamp bezuren moet.
Kortom zo’n griezel van de ergste soort,
die zo nu en dan op het wereldtoneel verschijnt.
Zo eentje die zelf in een strafkamp thuishoort,
en beter vandaag dan morgen voorgoed verdwijnt.

Hoe Trump ook tekeer gaat tegen deze klier,
Kim trekt een lange neus en gaat zijn eigen gang.
Het lijkt wel of hij schik heeft in Trumps getier,
en maakt moedwillig daarmee de wereld extra bang.

Want het blijft niet alleen bij woorden bij deze heren,
hun raketten worden ook al in stelling gebracht.
Kim kan het zelfs niet laten er soms één uit te proberen,
en reikt daarmee verder dan Trump ooit had gedacht.
Die wordt op zijn beurt dan nog weer kwaaier,
spuwt hel, verdoemenis, wraak en vuur.
Voor je het weet staat de halve wereld in lichterlaaie
en slaat voor menigeen het laatste uur.

Is er dan werkelijk niemand die ze ernstig toe wil spreken;
met gezag deze impasse kan doorbreken?
Want het is toch te gek voor woorden dat de wereld beeft,
door een ruzie tussen twee mannen over wie de langste heeft!

De opwarming van de aarde is een grote leugen,
zo koud is het immers nooit eerder geweest.
En het lag zeer zeker niet aan zijn geheugen,
want zijn inauguratie wás toch een groots feest?

Hij had geen hulp gehad van de Russen;
alles gedaan op eigen kracht.
En al die vrouwen die zeurden over zijn tongkussen,
die konden gewoon niet omgaan met zijn macht.

Hij was nu eenmaal de beste president ooit;
niemand die hem nog zou kunnen overtreffen.
Een betere zou er ook niet komen, nee nooit!
Dat de wereld dat maar eens moest beseffen.

Diezelfde wereld zou eens moeten stoppen
met al die berichten die hem toch niet kunnen raken.
Want al die onheuse mensonterende krantenkoppen,
hebben echt geen invloed op zijn belastingzaken.

Want zijn aangifte van de belasting,
ach, wie wilde die nou echt in zien?
En wat nou over al die betasting?
Donald Trump is volledig clean!

Als Pieternel gaat spreken over een scheiding van Thomasvaer,
of van haar loterijmiljoenen die ze nimmer won,
ook al komt het uit een “zeer betrouwbare” bron,
pas dán spreken we van nepnieuws, al lijkt het nog zo waar.

In de bocht van de Santeeweg hier om de hoek,
was lange tijd de netheid zoek.
Een heus oerbos ontstond daar in die bocht,
waar je als wandelaar niet eens komen mocht.
Sinds kort is daar ineens van alles te doen,
dat begon met het verwijderen van al het groen.
Daarna verschenen er een paar keten,
wat u inmiddels wel zult weten.
Grondwerkers, metselaars en timmerlieden,
gaan aan nieuwe Nietappers daar onderdak bieden.
De kom van ons dorp zal er vast mooier op worden,
met het verdwijnen van al die hekken en reclameborden.

Niet alleen worden er nieuwe huizen gebouwd,
ook de school wordt vervangen, want is al meer dan een eeuw oud.
Zij voldoet niet meer aan de eisen van de tijd,
en dat is iets wat mijn Pieternel toch wel spijt.
Want in en ver grijs verleden stond zij daar zelf nog voor de klas;
was niet alleen met het gebouw, maar ook de omgeving in haar sas.
Maar Pieternel zal met de tijd mee moeten gaan;
zij kan echt niet in het verleden blijven staan.
Plannen worden er reeds gesmeed over hoe en waar,
maar dit is niet eenvoudig 1,2,3 klaar.
Naar het budget wordt gekeken want er hangt een prijskaartje aan,
en het is ook nog de vraag waar de school komt te staan.
Dat de toestand veranderen gaat, moge duidelijk zijn,
ook al vindt Pieternel dat dus niet fijn.
Toch moet je met de tijd meegaan, ook al valt dit niet mee.
Maar als alles achter de rug is, is men vaak zeer tevree.

De Buurtschap 125 jaar, het dorp Nietap 325 jaar;
twee jubilea vlak achter elkaar.
Redenen genoeg voor een giga groot feest;
zo ééntje al er hier zelden is geweest.
Het programma wordt binnenkort gepresenteerd;
voor elk wat wils, dus een ieder voelt zich vereerd.
Zo kwam Tiedia Dussel met een lumineus idee,
en nam in haar enthousiasme al een legertje mensen mee.
Een Open Deur Route is wat zij voor ogen had,
en ging vol goede moed daarvoor op pad.
Want weet u Nietap en omstreken barst van het talent;
u wist dit waarschijnlijk niet maar het is ongekend.
Met dit festijn wordt artistiek de aftrap verricht,
en kan men genieten van schilderijen, muziek of een gedicht.
Daarna nog vier dagen van feest voor volwassene en kind;
versierde fietsen, highland games, optredens, ook van De Flint
En met een groots eindbal bij De Waag tot slot,
zijn wij aan het eind vast allemaal kapot.

Op de koude oudejaarsmiddag fietste Thomasvaer naar de Meerweg.
Ik was te verkouden en had dus vette pech.
De Carbid boys daar vierden hun vijfjarig bestaan;
dat is met al dat lawaai u vast toen niet ontgaan.
Harde knallen waren in de wijde omgeving te horen.
Dat hoort nu eenmaal bij deze traditionele folklore.
Niet alleen water kwam die middag uit de hemel vallen,
het regende zo nu en dan ook voetballen.
Ze vlogen vele meters door de lucht, een waar spektakel;
zeg maar gerust het Meerwegmirakel.
Grote aantrekkingskracht had het op de jeugd.
en dat deed de organisatie erg veel deugd.
Voor hen was er de gekuiste versie met conservenblikken,
waarmee ze tennisballen weg konden tikken.
Zo leerden ze de beginselen van het knallen,
voor over een paar jaar met de melkbus en de grote ballen.
Want het aloude spreekwoord luidt zoals u weet,
ik zeg het hier nog maar eens opdat u het niet vergeet,
“zoals de ouden zongen, knallen de jongen”.

Weet je nog wel Pieternel,
de bouwgroep, dat bijzondere stel.
De één goed in het lassen en ander grof werk,
de ander meer in het verfijnde afwerken sterk.
Altijd sloven ze zich met plezier voor de praalwagen uit,
met dit jaar weer eens de zo gewenste buit.
In hun categorie de eerst prijs;
voor hun kunde toch het beste bewijs!

Thomasvaer, zal ik jou eens wat nieuws vertellen?
Binnenkort kun jij wat sneller met Terheijl gaan bellen.
Nadat Nietap vanaf Roderwolde met glasvezel werd verblijd,
zijn, als het goed is, Oostindië en Terheijl binnenkort ook bij de tijd.
Waar hun geduld bij een download op de proef werd gesteld,
wordt het tempo op de digitale snelweg eindelijk versneld,
En kunnen ze dankzij Ras op Glas een bericht of foto,
sneller verzenden via de mail dan met een postauto.

Blikjes, peuken, plastic en papier,
waar vond je dit hier?
In het Nietapsterbos zomaar op de grond.
omdat menig bezoeker dit normaal vond.
Ondanks alle prullenbakken is dat voor mij een raadsel;
volgens mij zijn dit mensen met weinig hersenen en veel zaagsel.
Vrijwilligers lopen nu om toerbeurt de troep op te ruimen,
omdat onverlaten dit grandioos verzuimen.
Met vuilniszak en prikstok in de hand,
maken zij de boel zo weer aan de kant.
Het zijn de stille krachten van ons Natuurschoon.
Het klinkt misschien allemaal heel gewoon,
maar wij willen ze hier toch even in het zonnetje zetten.
Want zonder deze bijzondere groep mensen
wordt het bos een grote troep, wat wij toch niet wensen.

Op een gewone woensdagmorgen
kwam zij bij een ieder binnen glijden.
Een vrolijke dame even zonder zorgen,
want de dag voor mantelzorgers wilde haar verblijden.
Gezeten achter een stel drums en stokken in haar hand,
kwam zij op de foto en met een stukje in de krant.
Trieneke is haar naam,
dat is u vast niet ontgaan.
Voor mantelzorgers werd dit georganiseerd,
en dat is bepaald niet verkeerd.
In mei werden zij bij Hit It in het zonnetje gezet;
het werd die dag daar dikke pret.
De mantelzorgers konden er weer tegenaan,
de zware taak te dragen waar voor zij staan.

Met droefheid delen wij u mede dat op de leeftijd van honderdéénennegentig jaar,
de begrafenisvereniging “Buurtschap Nietap” in december is heengegaan.
Na een tijdperk van krap twee eeuwen was haar nobele taak hier klaar,
om bij een sterfgeval in het dorp, de familie bij te staan.

Noaberhulp was de leidraad in haar lange leven;
het dragen van elkanders lasten door de naaste buren.
Dit was met recht een edel streven,
dat pakweg twee eeuwen heeft mogen duren.

Maar in de loop der tijd verloor haar doel aan kracht.
De dood werd weggestopt, hoorde niet meer bij het leven.
Ja, er was nog een bestuur dat bij een verscheiden bijstand gaf;
de buren waren echter allang van hun vroegere taak ontheven.

Laten we indachtig degenen die zoveel moeite gaven
een ander bij te staan in tijden van verdriet,
met alle macht voorkomen dat het hier geschiedt,
dat na de betreurde vereniging ook de noaberhulp wordt begraven.

Wat een stapel hout daar aan het begin van
de Natuurschoonweg,
zelfs het trottoir ligt er mee vol.
Het lijkt wel een industrieterrein;
het wordt daar echt te dol.

Hoe de man daar ook driftig zaagt en klooft,
het groeit hem dunkt me toch langzaam boven het hoofd.
Wat moet die man met al die bergen hout
die hij daar zo ijverig in zijn eentje verstouwt?

Voor in de kachel lijkt me het wat veel,
want de volumes zijn echt industrieel.
Ik zou het hem gewoon eens moeten vragen,
wanneer hij daar voor aan de weg weer staat te zagen.

Nou Thomasvaer, ík kan jou het antwoord geven,
misschien komt het wél binnen als een schok.
Die man daar leidt namelijk zijn tweede leven,
als de reïncarnatie van Knieper Kok.

Volgens veel economen wordt het een fantastisch jaar.
De bomen groeien tot in de hemel, we hebben het geweldig voor elkaar.
De werkloosheid daalt, de aandeelkoersen stijgen;
het kan niet anders dan dat we het allemaal veel beter krijgen.
Voor het bewijs wordt ons gewezen op de statistieken,
want die vertonen louter hoge pieken.

Ons lijkt het goed dit juichverhaal met een korrel zout te nemen,
want wij zien zo om ons heen toch nog de nodige problemen.
Want zolang de voedselbank nog moet bestaan,
is het met de armoe in dit land toch niet gedaan?

En buitendien, het draait niet alleen om materiële zaken,
ook al kunnen deze het leven een stuk aangenamer maken.
Wij willen hier met grote stelligheid beweren,
dat niet alles dat van waarde is op geld is te waarderen.
Dienstbaarheid zonder de drijfveer van geldelijk gewin,
is minstens zo belangrijk en geeft het leven zin.
Een troostend woord voor iemand met verdriet,
of iemand ondersteunen die het niet meer ziet;
je inzetten voor het welzijn van dorp of wijk,
maakt jezelf en de gemeenschap minstens even rijk.
En dan bedoelen we niet het vrijblijvende geblaat,
dat via Facebook, Twitter of een appje gaat.
Maar echt contact tussen mensen van vlees en bloed,
dát is waar de samenleving het van hebben moet.

Met deze overdenking zijn wij aan het eind van ons betoog gekomen,
waarvan wij mogen hopen dat het niet blijft bij enkel schone dromen.
Dat wij vredig mogen samenleven en werkelijk omzien naar elkaar,
is voor dit nieuwe jaar
de oprechte wens van uw Pieternel en Thomasvaer!