Een ongerijmd jaar, daarover is het moeilijk dichten;
ook al ben je van professie dan poëet. 
Maar ja, hoe gaat dat, je doet toch je plichten
als je Thomasvaer of Pieternel heet....

Vol goede moed zijn wij dus aan de slag gegaan,
met wikken, wegen, ja oeverloos delibereren. 
Gewetensvol hebben wij ons best gedaan,
waarvan wij het resultaat hier nu aan u presenteren.
Wij hebben niet de intentie het hele jaar met u door te spitten,
daar is echt geen beginnen aan.
Dan zou u vannacht om twee uur hier nog zitten,
als u al niet eerder horendol naar huis bent gegaan.
Wij stippen aan wat ons in het bijzonder heeft bewogen,
verontwaardigd, geroerd of geraakt.
Wij hopen dat we in uw ogen
daarbij de juiste keuzes hebben gemaakt.

Het begon als een ver van mijn bed show,
een heel eind van ons vandaan.
We wisten misschien dat Oekraïne bestond,
maar trokken ons er verder niet zo veel van aan.
Wie er de baas was?; geen idee.
Janoekovitsj, Porosjenko?; nooit van gehoord.
Dat het daar rommelde, daar zaten wij niet echt mee.
Rustig zetten wij hier ons eigen leventje voort.

Dat de ene helft neigde naar het oosten, en de ander naar het westen,
dat hadden we wel begrepen van berichtjes in de krant.
Ons er niet mee bemoeien dat was misschien het beste.
Het ging ten slotte om een onafhankelijk soeverein land.
Wij  maakten vakantieplannen, genoten van het mooie weer,
een lange zomer lag in het verschiet.
Berichten over oorlog wilden wij even niet meer;
maar slechts genieten van al het moois dat het leven biedt.

Maar op de zeventiende juli van het afgelopen jaar,
 - we weten het nog goed, het was een mooie zomerdag -
stortte ons veilig wereldje na één schot in elkaar,
en raakte ons land volkomen van slag.
Vlucht MH17 werden gevleugelde woorden.
We beseften ineens: de wereld is maar klein.
Dat er geen sprake meer is van verre oorden,
van wiens gedonder wij gevrijwaard zijn.
Oekraïne kwam voor ons opeens heel dichtbij,
met Kiëv, Charkov en Russische separatisten.
En met het gestook van Poetin nog daarbij,
belandden we in een oorlog voor we het wisten.

Tweehonderd achtennegentig mensen vonden een vroege dood;
uit de lucht geschoten; door wie?;’t ja zullen we ooit weten?
Wat restte was een zonnebloemveld vol schroot,
waarvan we de aanblik niet snel zullen vergeten.
Tweehonderd achtennegentig mensen, ook hier uit deze buurt,
die sommigen van ons misschien zelfs wel kenden.
Oorlog bleek opeens dichtbij,
en dat blijft moeilijk wennen.

In het nieuws was dus veel ellende te zien,
Ebola, IS en de ramp met de MH17.
Maar hiermee was de maat nog steeds niet vol,
ook de vogelgriep eiste dit jaar haar tol.

Bijna honderdduizend eenden en kippen gingen heen
in Hekendorp,  Zoeterwoude, Ter Aar en Kamperveen.
Al was bij de geboorte hun lot reeds vastgesteld,
deze snelle dood was hen niet voorspeld.

Jarenlang zocht men naarstig naar de oorzaak.
Maar welgeleerden zorgden nu voor een doorbraak.
Deze zo beruchte griepvariant,
komt door trekvogels boven ons land!

Om ons land voortaan te vrijwaren
van deze volksgezondheidgevaren,
heeft staatssecretaris Teeven nu bedacht:
ook voor trekvogels is het asielbeleid van kracht!

Ook de Sint had een moeilijk jaar.
Veel mensen maakten tegen zijn pieten bezwaar.
De hele wereldtop sprak er schande van:
“Dat zoiets in deze tijd nog kan!!”

Dit is geen onschuldig volksvermaak,
maar een hoogst verderfelijke zaak.
Kinderen worden tot racisten opgevoed;
zo komt het met de discriminatie toch nooit goed!

Kortom, het hele land was  in rep en roer.
Voor burgemeesters was het een hele toer.
Mag de goede Sint nu wel of niet bij ons komen?
Van zo’n dilemma had je toch nooit kunnen dromen.

Tijdens de intocht gingen volwassenen in gevecht,
en niemand dacht: waarop hebben de kinderen recht?
Hun feest bevindt zich nu in het politiek domein.
Met paarse, rode en groene pieten zal het nu nooit meer hetzelfde zijn!

Thomasvaer, mag ik je iets vragen?
Het is niet zo dat ik wil klagen,
maar wat daar gebeurt is in Parijs,
brengt mij behoorlijk van de wijs.
Wanneer de vrijheid van meningsuiting in het geding komt, vraag ik me af:
worden wij hier straks ook nog gestraft?
Ieder jaar vertellen wij hier immers een verhaal op rijm,
waarin we naast grappig, soms ook wel best kritisch zijn.
Schoppen wij hierdoor ook tegen iemands zere been?
Waar gaat dit alles in hemelsnaam heen?
Er spookt van alles door mijn hoofd en heb er slecht van geslapen.
Waarom willen sommige mensen hun gelijk halen met een wapen?
Geef elkaar de ruimte; laat de liefde winnen van de haat.
Dat is toch waar het in deze wereld om gaat?

Hetgeen je juist gezegd hebt kan ik volledig onderschrijven.
Voor betweterij en censuur gaan wij niet aan de kant.
Dat je ongestoord de spot mag drijven,
is juist de charme van een democratisch land.

            ---------------------------------------

Met veel getoeter en gejuich,
stapten in juni WK-supporters in het vliegtuig.
Het thuisfront haalde van alles in huis,.
en zat volmaakt ontspannen voor de beeldbuis.
Vooraf had men er weinig voor gegeven;
zouden ze deze veldslag wel overleven?
Maar na de historische zege op Spanje,
werd iedereen opeens idolaat van Oranje.
Fantastisch was het om Van Persie te zien zweven,
die de hoop op roem in Holland op deed leven.
Ze wonnen wat je noemt ternauwernood,
met dank aan Schneijder die snoeihard schoot,
Louis van Gaal bewees zich weer als generaal;
zijn wisseltruc met de keeper bleek geniaal. 
Helaas werden wij toch geen wereldkampioen;
met de derde plaats moesten wij het doen.

Maar zeg eens Thomasvaer, was er in Nietap nog wat te beleven;
gebeurde er hier nog iets van importantie?
Of is het hier akelig stil gebleven,
als was het één lange zomervakantie?


Nou, veel schokkends heeft zich dunkt mij hier niet voorgedaan;
gelukkig vallen wij net buiten Groningen.
Want anders hadden wij misschien ook blootgestaan
aan die verrekte aardbevingen.
Wij wonen hier echter op degelijk zand,
en van gas daaronder hebben ik nog nooit gehoord.
Ja, misschien hier en daar wat benzinedamp,
maar er is verder niemand die zich daaraan stoort.

 

En dat oerbos hier schuin tegenover,
dat oerbos houdt dapper stand.
Steeds groter kon het groeien,
door de crisis in dit land.
Huizen bouwen in een crisis, dat doe je dan immers niet;
dan geef je liever ruim baan aan een aantal bomen.
Je gaat dan tenminste niet roemloos failliet,
en hoopt intussen dat er betere tijden komen.

Die betere tijden komen er nu kennelijk aan.
Want uit zeer wel ingelichte bronnen heb ik vernomen,
dat men nu serieus de hand aan de ploeg wil slaan,
door met gedetailleerde plannen naar buiten te komen.

Ik weet niet hoe het jou in deze zaak vergaat,
maar voor mij is hier pas sprake van een happy end,
als men daar de eerste paal de grond in slaat
voor het leggen van het fundament.

                                -------------------------------------

Die kerstboom van de Buurtschap was dit jaar eerst wel wat armetierig;
de lampjes in de boom moest je met een lantaarntje zoeken.
De penningmeester van het spul bleek nogal gierig,
om zo een forse bezuiniging te kunnen boeken.
Maar de vrek is waarschijnlijk discreet teruggefloten,
want opeens was er een kerstboom badend in het licht.
Blijkbaar zag hij ook zelf in dat hij was tekortgeschoten,
en is hij ijlings voor de kritiek gezwicht.


Nu we het toch over feestverlichting spreken;
die langs de Santeeweg vind ik bijzonder fraai.
Jammer dat bij drie lantaarns de armaturen nog ontbreken;
dat maakt het uiteinde van die straat nu toch wat saai.
Voor slechts drie van die dingen moeten er toch fondsen zijn,
want het zaakje oogt nu incompleet.
Slechts drie, zo’n investering lijkt mij maar klein,
en iedere euro daarvoor zeer wel besteed.

Criminelen roken helaas hier hun kans,
en dachten een vette buit te kunnen halen..
Dat gebeurde in mei bij cafetaria De Schans,
toen twee rovers de dagopbrengst brutaalweg stalen.
Later bleek daar een Leekster bij te zijn;
een Leekster, het zal weer eens niet zo wezen!
Een mijnenveld bij het ’t Piepke houdt ze misschien op eigen terrein
dan hebben we van dat volk in ieder geval niets meer te vrezen.

En verder heeft Nietap de  twijfelachtige eer
dat hier het meest wordt ingebroken.
Het afgelopen jaar gebeurde dat zo’n dertien keer;
’t werd in het dorp uit en te na besproken.
Over hoe slecht de wereld wel niet is, en vroeger was alles beter.
En is er nog wel sprake van enig schik en fatsoen?
Nog even en je bent leven hier niet meer zeker,
maar ja, wat kan ik als brave burger daaraan doen?
Natuurlijk heb ik begrip voor deze jammerklachten,
maar ik bezie het toch liever positief.
Misschien bent u het niet eens met mijn gedachten,
maar Nietap is kennelijk rijk in de ogen van een dief.

De tijd staat niet stil, zoals iedereen zal ervaren, 
en ook voor de Bouwgroep geldt dat na 27 jaren.
Met immer grote inzet wordt jaarlijks een kunststuk gebouwd, 
dat tijdens de Rodermarktparade vol bewondering wordt aanschouwd.
Hier doe je het voor daar in die grote tent,
als je hele zomer daar op Terheijl  druk mee bezig bent.
Naast de eer behaalden ze ook veel prijzen,
zoals veel trofeeën uit het verleden kunnen bewijzen.
Niet altijd werd de eerste prijs behaald,
maar het is een kniesoor die daarover maalt.
Want is het niet een ware levensles,
dat gemakzucht dreigt na te veel succes?
Van vallen en opstaan wordt je immers sterk,
en daarom blijft het misschien ook zulk leuk werk.

Maar dit jaar was het weer bingo, na het vele lassen
knippen, rijgen, lijmen, meten en oeverloos passen.
Een wagen werd gebouwd, klein maar fijn,
die achter in de optocht toch maar de mooiste bleek te zijn.
Gelukkig bleek dat goede smaak het meeste telt,
en dat daarmee wordt gewonnen van pure bombast en geweld.
Uitgevoerd met veel details en priegelwerk,
bleek deze wagen voor de jury ijzersterk.
En zoals het gaat als je veruit  de beste bent,
werd hiervoor de eerste-, ere- én originaliteitsprijs toegekend. 
Vanaf hier willen wij dit met respect memoreren,
en hen daarmee nog eens van harte feliciteren.

Maar, zoals wij hier zonet al zeiden,
blijft het nu zaak gemakzucht te vermijden.
Genieten van het succes, dat mag;
maar ga dan snel weer over tot de orde van de dag.
Hoe ver het succes dit jaar ook mocht reiken,
een volgende keer moet dit nog maar blijken.
Misschien klinkt het van ons wat pedant en eigenwijs,
maar we hebben dunkt ons een briljante tip voor een volgende prijs:
wanneer in april het circus weer van start zal gaan,
doe dan alsof het allemaal voor het eerst wordt gedaan.
De last van het verleden wordt zo niet meegedragen,
en dat draagt zeker bij aan het succes voor een volgende wagen.

Toen de Kerst voorbij was met zijn glitters en zijn ballen;
brak de tijd van baldadigheid aan.
Feestgedruis van mooi vuurwerk,
rotjes en carbidbus knallen
Er is even geen crisis want in het oude jaar laat men het geld toch weer rollen.
Het is een erg gezellig familie- en vriendenfeest
met heerlijke appelflappen en veel oliebollen.
We donderen onze oren doof op de laatste dag van het jaar,
want de jongens van de Meerweg zetten traditioneel hun melkbussen klaar.
Het is er daar dan een groot spektakel al voor een aantal jaren op rij.
Ook Thomasvaer en Pieternel waren er dit keer bij.
Met de vingers of dopjes in de oren,
was het geknal van verre te horen.
Dit bracht veel mensen op de been om eens te kijken in het uiterste puntje van Nietap.
Koek en zopie ontbraken niet , er was zelfs gedacht aan een warme hap.
Waar andere groepen in de omgeving voor groter en meer gaan,
kunnen de jongens van de Meerweg het met 8 bussen volstaan.
Ga door met dit kleine leuke intieme samenzijn,
want het is genoeglijk, ook al zijn zij groot en wij maar klein.

Gelukkig zijn we beland in de eerste maand van het nieuwe jaar
en wordt het ’s avonds nu weer langer licht.
Met die gezellige winteravonden ben ik gauw klaar;
ik heb liever een lange zomeravond met ruim zicht.
Wanneer omstreeks oktober Sven Kramer op tv verschijnt,
schiet ik acuut in een winterdepressie.
En mijn gezondheid wordt helemaal ondermijnd
als ik daarna ook nog die Irene Wüst zie.


Irene Wüst, tja hoe zal ik het zeggen,
ze kan goed schaatsen, maar laat ze het daar dan ook bij laten.
Het is aan u misschien wat moeilijk uit te leggen,
maar ik wordt altijd kriegelig als zij begint te praten. 
Het zal wel een zieke verbeelding zijn die mij bekruipt,
-  en misschien behandel ik haar volstrekt onheus -
maar als zij iets zegt zie ik altijd een snottebel onder haar neus;
zo’n dikke die langzaam en lobbig naar beneden druipt.
Klef en kleverig is die, zoals je die doorgaans vindt
bij een door bacteriën geteisterd groezelig kind.
Met van die kleine korstjes er in die door het drogen,
als croutons in een champignonnesoepje ogen.
Het wicht kan er misschien zelf niets aan doen,
maar haar stem kan ik echt niet meer horen.
Wordt zij in de toekomst weer eens kampioen,
dan sluit ik bij voorbaat al mijn oren.

Maar wat ik hier eigenlijk zeggen wil
gaat over de terreur van dat schaatsen.
Dat duurt verdorie van oktober tot haast april,
waarbij ik hier toch eens een kanttekening zou wil plaatsen.
Want wees nu eerlijk, het is een stomvervelende sport;
slaapverwekkend, waarvan je bijkans apathisch wordt.
Gehouden in Heerenveen of ander godvergeten oord,
waar een normaal mens nog nooit van heeft gehoord.
En waar gaat het om?; om tienden van seconden,
wat schijnbaar uitgevochten moet worden in ontiegelijk aantal ronden.
Nou, na twee, drie rondjes heb ik het helemaal gehad,
en ben ik dat gezever over “rondjes zevenendertig” meer dan zat.
Ik wil er hier daarom voor pleiten dat het op tv verboden wordt,
of dat althans die uitzendingen danig worden ingekort.
Of dat het alleen op tv mag als het in Nederland vriest,
dus bij temperaturen boven nul helemaal niets
Kappen met die hele handel, dat lijkt mij gewoon het beste………………

Thomasvaer, Thomasvaer, rustig  maar, rustig maar;
grote zenuwlijder dat je daar bent.
Dat je geen sportfanaat bent, is algemeen bekend.
Maar dat je dit zo drastisch wil gaan censureren,
daartegen moet ik hier toch krachtig protesteren.
Het voor een ander te verbieden vind ik nogal flauw;
als jij het niet wil zien,  kijk jij toch gewoon naar Boer zoekt Vrouw.
Of voor mijn part naar Heel Holland Bakt,
waar mij persoonlijk de broek af van zakt.
Want wat is er nu aan om te kijken naar het bakken van een taart,
wat gedaan wordt door getatoeëerde slijmjurk met een hipster baard?
Hoe het ook zij, je moet even dimmen,
want ik …………………………

…….en wat in december ook afgelopen  moet zijn,
omdat het mij naar lucht doet happen,
dat is reclame voor zorgverzekeringen;
kappen, kappen , kappen!!
Doodziek word ik van dat hypocriet gekweel,
over “mens wat ben je mooi” of “ ik betaal liever niet te veel”.
Ik begin te trillen, krijg vlekken voor mijn ogen;
mijn bloeddruk wordt hoger dan van de dokter ooit zou mogen.
Mensis, CZ, Promovendum, Zilveren Kruis,
door al die spotjes beland ik nog eens in het ziekenhuis.
Groen en geel erger ik mij aan die jacht op onze centen;
het getuigt van groot dedain voor ons als consumenten.
“t Is een aanslag op mijn  zenuwen, die irritante betutteling;
stopt dit niet, dan moet ik nog eens een beroep doen op mijn uitvaarverzekering.

Het lijkt mij het beste Thomasvaer dat wij nu stoppen,
voordat je helemaal over de rooie gaat.
Je gezondheid gaat zo naar de knoppen,
als je hier nog langer staat.
Ook al ben je soms dominant en arrogant,
en daar bovenop ook nog eens irritant,
ik wil jou niet kwijt.
Zou jou hier iets overkomen, dan heb ik voor altijd spijt.
En om hier in het vervolg alleen te staan voor zo’n grote zaal,
dat doet mij nu al gruwen.
Ik weet wel zeker dat ik dan faal
als zij mij hier alleen het podium opduwen.

Een ongerijmd jaar dus, zo kun je het wel zeggen;
bepaald niet zonder rimpelingen voorbijgegaan.
Ook met mooie zaken, dat zullen we niet weerleggen,
anders wordt dit jaar ook weer tekort gedaan.
Het nieuwe jaar is inmiddels aangebroken;
geweld en haat domineren al weer de krant.
Zoals het nu al lijkt wordt dit ook veelbesproken,
want er is van alles aan de hand.
Laat dit slechts een nawee zijn van het afgelopen jaar;
een laatste staartje van kommer en kwel.
Maar laat het verder vredig zijn en zonder gevaar,
dat is de vurige wens van uw Thomasvaer en Pieternel.

Ga naar boven