Beste mensen bijeengekomen in deze zaal,
namens de Buurtschap willen wij u hartelijk begroeten.
Dit keer is het een beetje anders dan normaal;
niet zoals het volgens het boekje had gemoeten.

De voorzitter prefereert op de ski’s te staan
en is vanavond helaas absent.
Wij staan vanavond daarom helemaal vooraan,
anders dan u van ons bent gewend.

Zijn lange speech wordt u vandaag bespaard;
dat gaat al gauw een stief kwartiertje schelen.
Het geeft deze avond een beetje vaart;
elk nadeel heb dus ook zo zijn voordelen.

 Als eerste willen wij een waarschuwing aan u geven:
ons betoog wordt net zo ingewikkeld als het koningslied.
Wij vragen u of u ons dit wilt vergeven;
eenvoudiger kan het echter domweg niet.

 Een bewogen jaar was het, bepaald niet saai;
dat kunnen we achteraf wel constateren.
Nietap stond in de picture, niet altijd even fraai,
maar dat zullen we hier verder niet memoreren.

Wat wel fraai is, is de nieuwe straat hier voor dit café,
aangelegd in de lente en zomer van het afgelopen jaar.
’t Werd voor dit dorp een schitterende entree.
Ja, we hebben het hier nu echt piekfijn voor elkaar.

Maar past er door het smal geworden formaat
nu nog wel een kermis in deze straat?
Als dat niet meer kan is de Buurtschap verder van huis,
en komt zij met deze straat alsnog van een koude kermis thuis.

Een bewogen jaar, daarvan kunnen we inderdaad  spreken.
Thatcher, de Iron Lady, is as we speak al aan het roesten.
Een nieuwe Paus is begonnen met preken.
En België heeft een nieuwe koning, die velen eerst niet moesten.

Een zware storm op de Filipijnen maakt veel slachtoffers;
Schumacher vliegt uit de bocht, op ski’s dit keer.
Kim Jong Un pakte veel, behalve zijn koffers;
en Obama begint aan een nieuwe termijn, zijn tweede alweer.

Er kwam een meteoriet neer in de Oeral.
Er was in Brussel een slim uitgevoerde diamantroof.
Zeven keer de Tour de France winnen met één teelbal,
blijkt het werk van iemand die spoot en snoof.

De Arabische Lente bracht niet alleen maar mooie dingen.
In Spanje vloog een trein uit de bocht.
Een naaktfoto van Merkel bracht bij mij geen tintelingen. (Thomasvaer),
Rutte vindt dat er te weinig wordt gekocht.

Klokkenluiders waren er op alle continenten;
in ons land regende het faillissementen.
Zelfs de Rabobank is niet meer heilig;
zijn mijn centen daar nog wel veilig?
De PVV maakte ruzie onder elkaar,
en Meindert Snip werd vijftig jaar.

Badr en Estelle, en Badr met zijn vechtlust.
Rafaël en Sabi, Eva nu met Freek maar eerst met Bram.
Geer en Goor, Sylvie die Rafaël niet meer kust;
’t was echt een jaar dat nooit klaarkwam.

 Aan het eind van een doordeweekse januaridag
nam Beatrix bij het Nederlands volk ontslag.
Het ritme van alledag werd ruw doorbroken,
want haar regeertijd werd  meteen gedetailleerd besproken.
Alom was er lof wat zij drieëndertig jaar had gepresteerd,
en daarvoor werd zij dan ook uitbundig door het volk geëerd.
Vol plichtsbesef, stijfjes en pijnlijk formeel,
deed zij voor ons land namelijk ontzettend veel.
Daarbij altijd gekleed in een kleurige japon,
versierd met glitters en een kapsel van beton.
Afstand moest er blijven, het protocol was heilig,
want achter deze rituelen voelde zij zich veilig.
Toch speelde zij het klaar dat ze geliefd was in het land,
want het grootste deel van ’t volk had zijn hart aan haar verpand.

Na zoveel jaren werd zij echter moe
van al die plichten en het voortdurende gedoe.
Van het altijd maar ophouden van de schone schijn,
door koningin voor iedereen te willen zijn.
Het werd  tijd voor abdicatie van de troon,
en zij maakte daarom gaarne plaats voor haar oudste zoon.
In het tweehonderdste jaar van het Koninkrijk der Nederlanden,
gaf zij vol vertrouwen het koninklijk gezag in Alexanders handen.
Koning Alexander en koningin Maxima zijn het voortaan,
waarmee dit land nu verder zal gaan.
Onzekere tijden gaan wij met hen tegemoet;
wij wensen hen daarbij veel wijsheid, kracht en moed.

Beatrix nam niet alleen afscheid van de troon;
dit moest zij later ook nog eens  doen van haar geliefde zoon.
Nadat Friso door een ski-ongeluk in een coma was gegleden,
is hij daaraan na een dik jaar tussen hoop en vrees uiteindelijk overleden.
Vol waardigheid droeg Beatrix haar groot verdriet,
want zoals het een prinses betaamt, zag je dat bij haar niet.
Van koninklijke bloede loop je daar immers niet mee te koop,
ook al zit je als moeder van binnen nog zo in de knoop.
Na het verlies van haar geliefde Claus, moest zij nu dit doorstaan,
en zal zij met dit groot gemis verder door het leven moeten gaan.
Wij hopen dat er voor haar nog wat levensvreugde mag zijn,
wanneer zij weer gaat wonen op haar kasteeltje Drakensteijn.

 Komt hier eens een koning, ligt in Nietap de straat er uit;
een koninklijke bus kon hier niet voor of achteruit.
Stenen, buizen, puin, hekken en bulten zand,
maakten Nietap een onneembare vesting voor de nieuwe koning van dit land.
In arren moede heeft de chauffeur de rondweg maar genomen
om toch fatsoenlijk van Leek naar Roden te kunnen komen.
Om maar niets te missen is het halve dorp bij de rotonde gaan staan;
en ik stond met Thomasvaer daar toen prominent voor aan.
Mijn hemel, wat werd  dit een opgeklopte vertoning,
en dat alleen vanwege het passeren van een koning.
Van alles en nog wat is ons daar voorbij gegaan;
wat er nog maar aan ontbrak  was een reclamekaravaan.
Met leuzen als: Dat Alexander hier vandaag kan zijn,
werd mede mogelijk gemaakt door Albert Heijn;
of: Zijn fles oranjebitter koopt Alexander graag, in Nietap bij café De Waag;
of: Eerst de Jumbo, busje komt zo.

We keken elkaar ook vol verbazing aan,
toen we plots vijf ME-busjes op de Santeeweg zagen staan.
Wat moest er in vredesnaam met dit machtsvertoon worden bestreden,
dat zij met zoveel busjes ons dorpje binnen reden?
In geen velden of wegen zagen wij een demonstratie,
of tekenen van beginnende republikeinse agitatie.
Communisten, fascisten, moslimfundamentalisten; wij konden ze niet ontdekken.
en dat is waarachtig toch ook iets voor heel andere plekken.
Want hier in Nietap wonen bij ons weten alleen maar brave royalisten;
iets wat de geheime diensten kennelijk nog niet wisten.

Thomasvaer had als fotograaf de grote wens,
Maxima die dag te vangen in zijn cameralens.
Onrustig liep hij heen en weer waar hij het best kon staan,
als zij gezeten in die blauwe bus voorbij zou gaan.
Maar door al dat driftig passen en meten,
was hij intussen wel iets essentieels vergeten.
Want op  het moment suprême was fotograferen er voor hem niet bij;
dat gaat namelijk niet zo best met een lege batterij.
Voordat hij het besefte reed Maxima wuivend weg
en stond hij aan de kant te vloeken door  zo veel pech.

Het afgelopen jaar kwam een hele oude discussie ineens weer naar boven.
Zwarte Pieten zouden gekleurd of blank, maar niet alleen zwart moeten zijn.
We hopen niet dat er hier nog mensen zitten die in Sint en Piet geloven,
want die zouden gekwetst kunnen worden door deze ongein

Of Sinterklaas en Piet nu wel bestaan, of misschien ook wel niet,
daarover gaan wij hier  vanavond niet met u discussiëren.
Het gaat nu even over de kleurnuances van Zwarte Piet,
dat zouden we hier graag even willen relativeren.

Want stelt u zich een gele Piet voor,
zou een Chinees dat als vervelend ervaren?
Een rode Piet kan er ook niet mee door;
de Indiaanse roodhuid zou ons bekijken als barbaren.

Een witte Piet is waarschijnlijk schoorsteentechnisch geen optie, een groene Piet dan wellicht?
Of zou Marianne Thieme dan in opstand komen vanwege het kikker-bevrijdingsfront.
Een blauwe Piet misschien, die dan meteen nog wat politiewerk verricht?
Met in zijn kielzog een ervaren Duitsche herder als Pieten politiehond.

Maar…. komen de Duitschers dan weer in opstand?
Omdat hún hond met een rassenkwestie wordt geassocieerd?
Het zal toch niet zo zijn dat Nederland en Duitsland
er ná 70 jaar nog niets van hebben geleerd?

Laten we de Duitsers er dus even buiten laten.
De discussie wordt in ons eigen land gevoerd.
Misschien moeten we er wel over blijven praten,
zo lang die oude baas met zijn knechten door ons land tourt.

We zien volgend jaar wel hoe ze zich kleuren,
en of ze nog een beetje op de oude vertrouwde Zwarte Piet lijken.
Tot die tijd laat ik het allemaal wel fijn gebeuren,
en zeg graag tegen de discussievoerders: “Oh, kom er eens kijken…”.

Een ander zwart-wit strijder uit een land hier ver vandaan
is Nelson Mandela, die streed tegen apartheid.
Hij voerde jarenlang protest tegen de zwarte slavernij;
hij kende daarbij totaal geen angst en voelde zich vrij.
Ook al zat hij vast op het Robbeneiland,
hij behield zijn waarde en hield moedig stand.
Een lange weg naar de vrijheid moest hij gaan,
om onverminderd verder te strijden voor de zwarte Afrikaan.

En wat was nu zo bijzonder op de playbackshow in De Waag dit jaar?
Een samengeraapt zootje van mannen bij elkaar,
zong met verve “Free Nelson Mandela”, het strijdlied van weleer,
en gingen met dit lied ook nog aan de haal met de hoogste eer.
Enkele weken later zou Mandela overlijden,
na een lang leven van dapper strijden.

De oktoberstorm heeft ook op de Nietap en in Terheijl
behoorlijk huisgehouden en vernielingen aangericht.
Hier en daar een omgewaaide boom, een schutting…terwijl
er op andere plekken complete boerenschuren zijn  gezwicht.

Een enkele dakpan, wat afgewaaide takken.
Gelukkig geen persoonlijk letsel om over erger maar te zwijgen.
De wind had ons gewoon even stevig te pakken.
Het KNMI had ons gewaarschuwd, het bleef die dag niet bij dreigen.

Een weeralarm werd afgegeven, we zijn er inmiddels aan gewend.
Niet erg onder de  indruk, het imponeert inmiddels zelfs geen kind.
Het zou misschien indruk gaan maken wanneer men consequent
gaat lopen waarschuwen voor een échte nátte Nietapper wind.

De zomer van dit jaar, tweeduizend en dertien,
was er eentje om over naar huis te schrijven.
Warm, droog en volgens het KNMI onvoorzien;
ideaal weer om leuke dingen te gaan bedrijven

Een barbecuetje hier, een zwembadbezoekje daar,
de glasbak werd gevoerd met menig lege fles rosé.
De allermooiste zomer, althans van dit jaar,
zonder al teveel regen, dit jaar niet zo doorsnee
We hebben geopperd om er in ’14 weer zo’n zomer van te maken.
Het schijnt geregeld te zijn, Pieternel heeft haar connecties aangesproken.
Ze zorgt dat wij ons vanaf eind april weer zomers kunnen vermaken,
en dat de zeskamp dit jaar niet door de regen wordt onderbroken.

Is het u opgevallen, al die Leekster takken in de Nietapper kern?
De straatverlichting behorend bij de nieuwe weg.
Helemaal LED, Nietap was niet eerder zo modern.
Maar dat thema, kon dat nou niet even in overleg?

Wat moeten wij op de Nietap nou met een Leekster tak?
Is de Leekster integratie nu al zo ver gekomen?
Ik geef toe, het geeft mooi licht en alles is weer mooi strak,
maar door die tak voel ik me nu wel een beetje genomen.

Hadden we niet een Nietapper thema kunnen laten uitlichten?
Wat valt te denken van een verlichte tapkraan?
Ja, laten wij ons daar eens serieus op gaan richten,
want zo’n Leekster tak voelt toch een beetje als vreemdgaan.

Een lantaarn met een tapkraan langs de straat;
een duidelijker link met Nietap valt niet te bedenken
Hoewel… misschien wordt het imago van Nietap daarmee wel geschaad;
tere zieltjes zijn nu eenmaal makkelijk te krenken.

Misschien is die tak toch niet zo’n slecht idee;
als voorstad van ’t immense Leek mag de link best blijken.
We gaan het komend  jaar voor heel veel pais en vree,
en gaan hierover maar  niet langer lopen  zeiken!

Dan iets geheel anders, iets over ’t mannelijk schoon.
In november hadden we de snorren voor ’t goede doel.
Hangend of staand, of in een bijzonder patroon;
het sierde of detoneerde menig mannelijke smoel.

Maar door het jaar heen kwamen er de baarden,
dé trend van ’t jaar des Heeren tweeduizenddertien.
Die soms in ware bosschages ontaarden;
het gaf menige man iets extra’s, iets masculiens.

Ook op de Nietap lopen er nog bebaarde heren rond.
Brokken seks, anders vallen ze niet te omschrijven.
Menig partner noemt zich een enorme bofkont,
want bij baarden horen doorgaans ook lekkere lijven

Wie het nieuwe jaar derhalve entert met een serieuze sik,
zal succesvoller blijken dan de groep der kale kinnen.
Zoals zal blijken uit de volgende pakkende limerick:
Och, Thomasvaer, mét baard zou ik je maar wát graag beminnen.     

Er was eens een mooi heerschap van de Nietap,
die liet zijn baardhaar staan in de wetenschap
Dat deze hem vanaf nu
ook al klinkt dat wat cru
méér zou brengen dan enkel wat blijdschap.

Thomasvaer zit een beetje in de put.
Zijn Hyves is er plotseling mee gestopt.
Het was zijn tijdverdrijf, zeker sinds de VUT.
Hij had zich tot een waar krabbelaar ontpopt.

Zijn profielfoto was een heus meesterwerk.
Hij spotte vrienden en deelde tikken uit.
Zijn Wie-Wat-Waar was onverbeterlijk sterk.
En zijn apenstaartje maakte het af, de schavuit.

Maar nu is Hyves voorbij, verleden tijd.
Thomasvaer zit dus enórrum in de put.
Het was een bitter en keihard afscheid
Ja, zo zonder Hyves is het leven voor hem  behoorlijk …      
Ken je dat? Van de dag die je wist dat zou komen?
Ook Onno Hoes moet hem hebben voorzien.
Zijn waardevolle privacy is ‘m even volledig ontnomen
Trending topic in het programma van zijn man, en bovendien

dé grap van de week op Instagram, Twitter en Facebook.
’t Ontblootte bovenlijf van de man, zonder ambtsketen.
Met die foto deed hij op Grindr aan sexegenoten het verzoek
om alsjeblieft eens met hem (zonder Albert!) te gaan daten.

Het kostte hem bijna zijn kop, zowel op het werk als thuis.
Maar onze Onno bleef dapper op alle fronten staande;
zelfs Albert bleef er een avond voor ván de buis
Omdat hij zich nu eens serieus genomen waande.
Omdat hij zich nu eens serieus genomen waande.
Omdat hij zich nu eens serieus genomen waande.        

Op 11 september van ’t afgelopen jaar,
werd ons dorp met knallen en gegil gewekt.
Sirenes maakten het extra bizar en naar;
dit voorval had een erg grote impact.

Naast Da Capo stond opnieuw de woning in de brand,
die acht jaar daarvoor ook al was getroffen.
Van oorzaken hebben wij geen weet, het stond niet in de krant;
Zeker is dat deze brand de bewoners zwaar heeft getroffen.

Voor de acute daklozen is een oplossing gevonden.
Het pand staat er nog steeds, door hekken omgeven.
En ook al zegt men; “Tijd heelt alle wonden”
En; “Alles gaat door, ook het leven!”
Op zúlke momenten is alleen noaberschap op zijn plek.
Die hebben we gelukkig  overduidelijk laten zien.
Een fiets, een knuffel en soms een goed gesprek;
en een schouder om uit te huilen bovendien.

Er moet mij toch iets van het hart, mijn beste Thomasvaer.
Aan het eind van het afgelopen jaar
kropen wij beide in de huid van een zeer bekend stel,
namelijk Josef en Maria, u kent ze vast nog wel.
Maar of dit verhaal ook bekend is bij jou Thomasvaer, daar heb ik zo mijn twijfels over, ja kijk maar niet zo verbaasd.
Misschien was je verward of zo en zei jij daarom in de haast:
“Zijn er hier nog stoute kinderen”.
Wat mij betref is jouw kennis omtrent het kerstverhaal daarom  ver te zoeken.
Hierbij beste Thomasvaer doe ik het nog één keer voor je uit de doeken:
Maria’s buikje was ontzettend dik, want zij was  namelijk hoog zwanger.
Josef wierp een ongeruste blik, zijn vrouw hield het niet langer.
Was er niemand die helpen wou?
Vol was de herberg en leeg waren alle straten.
Stil was de nacht in een ijzige kou.
Josef raakte in alle staten.
Plotseling vond hij een  stal of zo.
Uitgeput en halfbevroren,
ging Maria liggen in het stro,
en werd het kindeke geboren.
Zo: Knoop dit nu eens en voor altijd in je oren.

Jan Smit staat bekend als een accuraat persoon;
de centen van de Buurtschap zijn daarom bij hem in goede hand.
Ook houdt hij heel discreet en zonder veel vertoon
de gegevens van de leden bij in een hoogst vertrouwelijk bestand.

Geboorte- en huwelijksdata heeft hij keurig op een rij;
wanneer het bestuur daarover iets wil weten pakt hij ze er zo even bij.
Een paar tikken op de computer, zijn onmisbaar instrument,
en ze rollen er supersnel uit als  exel-document.

Maar hoe nauwkeurig Jan zijn werk ook doet
- hoeveel tijd hij er aan besteedt dat wilt u echt niet weten –
toch sluipt er wel eens een fout in en gaat het dan niet goed,
door een simpele tikfout of domweg iets vergeten.

Echtparen die door Jan als zodanig  zijn  geregistreerd,
worden na veertig jaren huwelijk met een bloemetje geëerd.
Het bestuur vindt dit namelijk een dusdanige prestatie
dat dit gevierd moet worden met deze kleurrijke  traktatie.

Hoe punctueel en keurig  Jan dus ook is,
het afgelopen jaar ging het een keer gruwelijk mis.
Een uitglijer die je je nauwelijks voor kan stellen;
eigenlijk te gênant om dit hier allemaal te vertellen.

Een echtpaar, nee wij noemen hier geen namen,
woonden in een straat hier nog maar een paar jaar samen.
Veertig jaren trouw waren door hen nog lang niet bereikt
toch werd hen door de Buurtschap reeds een bloemstuk uitgereikt.

Het bloemstuk werd door hen in dank aanvaard,
maar dit ging toch wel met enige verbazing gepaard.
Want kon huwelijkse trouw van slechts enkele jaren,
de genereuze gêste van de Buurtschap wel verklaren?

Nee dus, door een administratieve fout heeft dit kunnen gebeuren,
waarover het bestuur nog lang heeft zitten zeuren.
Natuurlijk heeft het naar aanleiding van dit eigen  falen
het niet gewaagd het bloemstuk weer op te komen halen.

Mijn beste Thomasvaer, ik heb hierover nog eens nagedacht,
en dit heeft me op het volgende idee gebracht.
Misschien is het nog niet eens zo  gek om bij echtparen
reeds een bloemetje te bezorgen na zeg, een tiental jaren.
Want bij velen gaat na een aantal jaren van  huwelijks geluk,
om wat voor redenen dan ook de zaak al stuk.
Kijk maar om je heen, dat hoef ik je toch niet te vertellen;
het gebeurt ook hier bij op het oog zo degelijke stellen.
Daarom zou de Buurtschap het moeten gaan waarderen
dat een stel de huwelijkse stormen een tiental jaren heeft weten te trotseren.
Een bloemetje na veertig jaren, dat is veel te laat;
nee, het zijn vooral die eerste jaren waar het mijns inziens om gaat.

“Participatiesamenleving” was het woord van het afgelopen jaar.
Wij dienen dienstbaar en zorgzaam te zijn voor elkaar.
Niet alles mogen wij meer van de staat verwachten,
wat velen tot voor kort misschien nog wel eens dachten.
Voor het verwezenlijken van dit nobel streven
wordt iedereen geacht daaraan zijn bijdrage te geven.
Boodschappen doen voor een zieke, in een bestuur gaan zitten,
of het tuintje voor die bejaarde buurman spitten;
met een zwak persoon naar het ziekenhuis
of een eenzame bezoeken bij hem thuis.
Dit alles nu heet participeren,
wat kabinet en koning hartstochtelijk stimuleren.

Nobel streven, nobel streven?, mijn Thomasvaer wacht nu eens even,
het is volgens mij slechts door ordinaire bezuinigingen ingegeven.
Zie nu eens weer hoe naïef je bent;
voor dat nobel streven van jou,  geef ik echt geen cent.
Nu economisch de nood is aan de man,
maakt men er - heel leep - hoogdravende idealen van.
Maar voor zulke idealen is in deze maatschappij geen plaats;
volgens mij zit jij – Thomasvaer - er  daarom gruwelijk naast.
Dit appel op zogenaamde burgerplichten,
is slechts bedoeld om begrotingsgaten te kunnen dichten.

Nou Pieternel wat hier verder ook van zij,
die participatiemaatschappij is hier volgens mij al heel dichtbij.
Want als het gaat om het begrip participeren,
kan men van Nietap misschien nog wel wat leren.
Want is hier niet een rijk verenigingsleven,
waaraan velen onbaatzuchtig hun inzet geven?
En staat er hier letterlijk iets in de brand,
dan reiken velen direct de helpende hand.
Natuurlijk zijn er altijd lieden die het allemaal  niets kan schelen,
maar volgens mij zijn dat in Nietap er niet zo velen.
Wordt er hier eens een beroep op je gedaan,
dan zullen de meesten voor je klaar gaan staan.
Dat maakt dit dorp, ik zeg het maar eens even,
bijzonder prettig om in te leven.

Okay, mijn beste Thomasvaer ik wil niet lopen klagen;
misschien ben ik ook wat al te kritisch met mijn vragen.
Als jij hier probeert ons allen op te beuren,
past het mij niet hierover verder te gaan zeuren.
Wellicht ben ik ook wat al te zwaar op de hand
en kan ik het beter – zoals jij - gaan  zien van de zonnige kant.

Met jou wil ik hier dan ook van harte propageren,
dat de Nietappers dapper doorgaan met het  participeren.
Dat zij bereid zijn degenen bij te staan,
die wat moeilijker door het leven gaan.
Dat niet het eigen ik belangrijk is,
maar ook het “wij” een leidraad is.
Dat is dit jaar de wens van het u toegenegen stel:
Thomasvaer en Pieternel!